Mijn Jongens

"Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven." JER.29.11.NBG-51

Vorige week kreeg ik een telefoontje van mijn oudste zoon. Hij vertelde me dat hij en zijn broer naar een andere staat verhuizen, nou ja, naar de andere kant van het land, om bij mijn broer en moeder te gaan wonen.
Dit veroorzaakte zoveel emotionele onrust. Mijn zoon is nu al een paar jaar niet meer thuis, hoewel hij pas 16 is. Het bracht zoveel pijnlijke herinneringen, spijt en algehele droefheid naar boven.
Waar mijn Liefde me trouw doorheen hielp, Hij bracht me vrede en verzachtte de pijn die voelde alsof het door mijn borst zou scheuren.
Gisteren kreeg ik nog een telefoontje van mijn jongste zoon, 15, die zei dat hij graag wat tijd met mij en zijn kleine broertje en zusje wilde doorbrengen voordat hij vertrok... dit weekend! Opnieuw spoelden golven van verdriet over me heen. Ik heb zo hard geprobeerd mezelf eraan te herinneren dat dit misschien niet voor altijd is, ze kunnen terug verhuizen, ze kunnen zelfs helemaal niet weggaan. Ik bad vurig en vroeg mijn Liefde om ons te helpen. Maar ik was nog steeds gewoon verdrietig toen hun gezichten in mijn gedachten kwamen.

Mijn Liefde liet me gisteravond zien dat het oké is om gewoon verdrietig te zijn. Dat ik mezelf er niet van hoef te overtuigen om dat niet te zijn. Hij wil niet dat ik vanuit een plek van verdriet leef, maar het is oké om verdrietig te zijn, Hij wil dat ik het bij Hem breng, in Zijn armen kruip en geen mentale gymnastiek doe om mezelf te dwingen niet verdrietig te zijn.

Vanwege Zijn trouw om in het verleden grote bergen te verzetten, weet ik dat Hij een goed plan voor ons en mijn jongens heeft. Ik weet dat Hij zoveel meer van hen houdt dan ik. Dat ze veilig zijn in Zijn handen en dat ze weten dat ze hun leven in kunnen gaan. Ik heb ze thuisonderwijs gegeven en ze werken allebei fulltime in de bouw, bij zeer succesvolle bedrijven. Als ik denk aan hoe de Heer hen heeft gezegend, ben ik verbaasd. Ik ben enthousiast over hun toekomst en weet dat ze de Heer nodig zullen hebben, maar ze weten allebei wat ze willen en ze willen meer carrièremogelijkheden in een grotere stad. We wonen in een heel klein stadje.
Ik kreeg een telefoontje van de mentor van mijn zoon, hij is een mennoniet, een succesvolle eigenaar van meerdere bedrijven, die van de Heer houdt en een man is die zijn gemeenschap zo veel helpt, hij vertelde me dat hij degene wil zijn die de jongens helpt om naar Texas te verhuizen, maar ook dat hij regelmatig contact met ze zal blijven houden. Hij vliegt regelmatig naar hen toe om bij ze te zijn en ze te blijven begeleiden, zoals hij de afgelopen jaren heeft gedaan.
Mijn jongens hebben geen vader, en hij is als een vader voor ze geweest en ik weet dat hun Vader dit allemaal mogelijk heeft gemaakt. De waarheid is dat mijn jongens me al lang niet meer nodig hebben, ik heb ze opgevoed tot mannen, en ik heb gemerkt dat ze op die manier succesvol zijn.
Ik weet dat elke moeder die een grote verandering in een man heeft ondergaan, dit onder ogen moet zien als ze haar huis verlaat. Ik ging er altijd van uit dat ik dat zou doen tot ze 18 waren. Maar ik weet dat mijn Liefde Zijn eigen plannen heeft en ik weet dat Hij diep om mijn pijn geeft.
Dus dit is een nieuwe kans om in Zijn armen te blijven kruipen, Hem te prijzen door deze storm heen en over Hem te mediteren en Hem ook in deze situatie een prachtig werk te zien doen.

Getuigenis van Rasa Zera MTA 🇺🇲💗

My boys