Lof Prijs Brief ingezonden door Anastasia
Ik kijk er naar uit om moeder te worden sinds mijn huwelijk begon en nog meer toen ik hoorde over AV (andere vrouw), omdat het onmogelijk leek om zwanger te worden omdat ik geen intimiteit kon hebben, niet vanwege de AV maar vanwege mijn angst voor fysieke pijn allemaal vanwege een slechte ervaring in mijn jeugd. Dus toen de AV die informatie aan mijn schoonmoeder gaf en zij het mij liet weten, had ik het gevoel dat ik totaal “benadeeld” was. Ik zag het echt als volkomen onmogelijk. En ik denk dat ik daar sterker naar begon te verlangen, ik wilde dat God Zijn macht zou tonen in mijn onmogelijkheid.
Een tijdlang, nadat mijn huwelijk was hersteld, probeerde ik de zwangerschap te promoten, totdat mijn Hemelse Echtgenoot het aan het licht bracht en me meenam om Hem en Federico om vergeving te vragen. Op dat moment vertelde ik Federico dat ik moeder wilde worden (hij wist het niet) maar dat ik begreep dat hij dat niet wilde en daarom liet ik die beslissing in zijn handen en ik beloofde er niets aan te doen nog een keer.
Een paar maanden later was ik een tijdje verdrietig omdat ik geen vooruitgang zag in zijn verlangen om vader te worden. Op een nacht zei ik huilend tegen mijn Hemelse Echtgenoot dat het echt iets was wat ik wilde, maar dat ik het met heel mijn hart wilde loslaten en ik vertelde hem dat ik wilde dat hij me zou helpen gelukkig te zijn, of ik nu kinderen had of niet, dat ik wilde onder alle omstandigheden gelukkig zijn en dat had op geen enkele manier invloed op mij. De volgende dag nam Hij me mee uit eten voor Hem en mijzelf, waar Hij me zachtjes herinnerde aan de beloften die Hij me deed aan het begin van mijn reis en me eraan herinnerde hoe Hij het onmogelijke mogelijk maakte toen Hij me genas en de angst wegnam van intimiteit.
De tijd is verstreken en onlangs merkte ik dat ik Hem bedankte voor het leven dat Hij me heeft gegeven, voor alles, want ik heb genoten van elke minuut van mijn herstelreis met Hem, en ik was verrast toen ik het Hem met zoveel emotie vertelde dat ik zo blij en tevreden was dat ik geen kinderen meer wilde hebben als dat betekende dat we zouden verliezen wat we nu hadden. Ik wilde eigenlijk die tijd met Hem, ik begon enige angst te voelen om zwanger te worden en de tijd die we samen doorbrachten en de zegen van het bemoedigen en dienen van vrouwen te verliezen. Maar ik ben blij dat ik het eindelijk heb losgelaten en ik ben zo blij wat er ook gebeurt, ik ben vol en tevreden met Hem en Zijn plan voor mij.
En hoe het meestal gebeurt, is dat dingen plotseling veranderen als we loslaten… tijdens mijn vakantie vorige week onthulde mijn Hemelse Echtgenoot me dat het mijn man is die nu serieus nadenkt over het krijgen van kinderen. Federico zei het openlijk tegen familieleden die ons bezochten en projecteerde hem in een zeer nabije toekomst en ik moet zeggen dat ik blij was te zien dat mijn Geliefde zijn hart veranderde, maar vooral dat ik zelfs hiermee niet dat verlangen voelde dat ik eerder had. Het was toen dat ik kon zien waarom mijn hart destijds verkeerd was, en dat is omdat ik in mijn hart concurreerde met de AV (andere vrouw), ik wilde haar laten zien dat ik mijn man kinderen kon geven en dat God met me was .
Nu ben ik vrij van dit alles, ik concurreer met niemand meer. Ik voel me in vrede en harmonie met wat mijn Geliefde me wil geven, ik maak me geen zorgen meer en daarvoor wil ik Hem prijzen, omdat Hij weet hoe hij elke behoefte in mijn hart moet dekken, waardoor ik me in alles tevreden voel.
“Ze is gekleed met kracht en waardigheid, en ze lacht zonder angst voor de toekomst.” Spreuken 31: 25
“Het hart van de koning is als een waterstroom die door de Heer wordt geleid; hij leidt het waarheen hij wil.” Spreuken 2: 11