—Geliefde, ik ben bang om te geloven in iets dat niet Uw wil is, om mijn hoop te vestigen en teleurgesteld te worden. Ik ben bang dat ik op de verkeerde manier in de belofte geloof... Ik bedoel dat ik in iets geloof dat ik verkeerd heb geïnterpreteerd.
—Niemand geeft zijn zoon een steen als hij om brood vraagt. Als hij om een vis vraagt, geeft hij hem niet eens een slang. »Als u, ook al bent u slecht, uw kinderen goede gaven weet te geven, hoeveel te meer zal uw Vader in de hemel goede gaven geven aan hen die Hem erom bidden. En bedenk dat Abraham niet verzwakte in zijn geloof toen hij nadacht over de onvruchtbaarheid van Sara of toen hij mediteerde over het feit dat hij al heel oud was... waar denk je aan?
Nadat ik Zijn Woord van bemoediging en wijsheid had ontvangen voor dit nieuwe deel van mijn herstelreis, ging ik door een periode van een “emotionele achtbaan”, wat ik gewoonlijk die periode noem waarin ik zo vol geloof ben vanwege wat Hij mij heeft verteld dat zo hoopvol en mooi is dat ik er blij van word als ik erover nadenk, om mezelf er dan plotseling van te overtuigen dat de realiteit zich buiten mijn gedachten bevindt en DINGEN ZIET of twijfels hoort die voortkomen uit angst voor de toekomst die mij zorgen baren en mij beroven van vrede en vreugde, dan zakt mijn geest onmiddellijk in elkaar en ren ik terug naar mijn knieën en smeek ik mijn Geliefde: “Help mij alstublieft.”
Op het moment dat ik me ongemakkelijk voelde in die emotionele achtbaan, vertelde ik mijn Geliefde dat ik niet zo wilde zijn en vroeg ik Hem om mij te helpen. Hij herinnerde mij eraan toen Hij met Zijn discipelen in de boot stapte, er een storm opstak die zo sterk was dat de golven de boot bedekten, MAAR HIJ WAS IN SLAAP GEVALLEN, dus gingen Zijn discipelen Hem wakker maken en riepen: "Heer, red ons! Wij zinken!" En Hij antwoordde hun: Waarom zijn jullie zo bang? Hoe klein is jullie geloof! Toen stond hij op en gaf bevel aan de wind en de zee, en alles werd volkomen kalm. Verbaasd vroegen ze elkaar: "Wie kan dit toch zijn, dat zelfs de wind en de zee Hem gehoorzamen?" (Mattheüs 8:23-27).
En Hij zegt tot mijn hart: “Ik heb je autoriteit gegeven en Ik heb je verteld dat je grotere dingen kunt doen dan Ik heb gedaan, er is geen reden om bang te zijn als je weet dat je de kracht in het Woord hebt en de geestelijke wapens die Ik je heb gegeven, als je Mij om iets hebt gevraagd overeenkomstig Mijn wil, en je weet dat Ik je alles zal geven wat je vraagt overeenkomstig Mijn wil, dan is er GEEN reden om bang te zijn.”
Dat zette mij aan het denken. Hij sliep tijdens de storm. Dat betekent dat Hij er volledig op vertrouwde dat Zijn Vader de controle had. In werkelijkheid betekende Zijn stilte tegenover Zijn discipelen dat Hij wachtte om te zien wat zij zouden doen. Dat moment van stilte onthulde hun ongelovige harten. Toen Hij tot de storm sprak, leerde Hij hen [en leert Hij ons] dat we met gezag over het probleem moeten spreken en onszelf niet moeten laten kleineren door wat we zien. We moeten opnieuw bidden, maar erop vertrouwen dat Hij ons steunt. Dat doet me denken aan Davids geloof in het aangezicht van Goliath, hij ging niet naar God roepen: “Wat moet ik met deze reus doen? Help!” Hij WIST WIE God was en ging er eenvoudigweg van uit dat God hem zou steunen als hij tegenover Hem stond, door in de aanval te gaan en niet in de verdediging. Bovendien maakte hij gebruik van de autoriteit die hem was gegeven.
Maar deze gebeurtenis bracht mij veel dieper… waarom twijfel ik? Alles wat mijn man mij over mijn situatie vertelde werd meerdere malen bevestigd, dus ik had geen reden om te twijfelen... maar er begon iets in mij op te komen waardoor ik begon te twijfelen.
—Liefde, wat er gebeurt is dat ik me afvraag of ik echt naar je luister, of het echt jouw stem is, of wat ik lees of hoor wel is wat het is of wat ik wil interpreteren. (Is dat niet de vraag van de slang in Genesis: “Heeft God werkelijk gezegd…”?) En daarom twijfel ik aan wat ik heb gelezen, omdat het zo indrukwekkend klinkt en zo in lijn is met de verlangens van mijn hart dat het “te mooi om waar te zijn” lijkt. Leer mij weer naar U te luisteren, laat mij weten dat ik U kan horen.
Dat is de manier waarop er in mijn land over de cultuur wordt gedacht. We hebben geleerd om aan iedereen te twijfelen, vooral als de dingen die ze je aanbieden ZO spectaculair zijn dat het veel gemakkelijker is om in de val te trappen. En ja, dat is de realiteit in mijn land... maar het is de realiteit bij mensen, maar niet bij HEM, want God liegt niet.
De volgende dag, terwijl ik Hem aan het prijzen was, schoot het me te binnen dat ik naar de bank moest om een vervangende pinpas aan te vragen voor de gezamenlijke rekening met mijn aardse man. Deze was namelijk verlopen. Diezelfde indruk had ik de dag ervoor in de middag ook al gekregen, maar ik had er niet veel zin in, omdat ik nog nooit in dit land met de bus was geweest en ik niet wist hoe of waar ik dat moest doen. Maar die ochtend geloofde ik dat HIJ me vertelde dat ik die ochtend meteen moest gaan, dus dat deed ik. Ik maakte me klaar om te vertrekken, ook al wist ik niet hoe ik dat zou doen. Maar ik zette de stap. Toen ik de trap van de derde verdieping afliep, zag ik de buurman van de tweede verdieping uit het huis komen. We hadden elkaar nog nooit ontmoet, maar ik begroette hem vriendelijk en liep verder naar beneden. Opeens voelde ik een ingeving toen ik bij de deur van het gebouw aankwam, waar stond: "Draai je om en vraag hem hoe je de bus kunt nemen." Dat deed ik, hij zei vriendelijk: "Als je wilt, breng ik je naar de plek waar je de bus moet nemen." Wauw! Daar wist ik dat mijn Geliefde bij dit alles betrokken was, want ik had Hem verteld: "Ik zou graag met de auto gebracht worden, zodat ik niet hoef te lopen." Ik kwam op de plek aan en hoefde niet in rijen te wachten, zodra ik in de auto stapte, begon het, ik ging naar de bank en deed de boodschap ook zonder rijen, en ik ging naar buiten en vond de bus gemakkelijk zonder te wachten en op dezelfde manier vertrokken we zodra ik instapte, daar realiseerde ik me dat HIJ mij bevestigde dat dit Zijn manier is om tot mij te spreken, het klinkt veel als mijn stem, maar het is HIJ die elke stap leidt en elke deur opent [of sluit].
De volgende dag kreeg ik een bericht van Erin hierover, waarin ze zei: "Het klinkt alsof het jouw stem is, want jij bent Eén." Soms, als ik het niet zeker weet, vraag ik mijn man: “Luister ik wel naar je, of ben ik de enige?” En hij antwoordt steeds met een nieuwe vraag. Hij zei: "Zou de vijand dit zeggen?" Wat denk je van wat ik net zei, of wat denk je dat je tegen jezelf hebt gezegd? Zou jij het weten, of moet het van mij komen?” Het is zo simpel als vragen. Eerlijk gezegd vraag ik het vaak meerdere keren. Ik heb deze les over luisteren naar Hem zelfs vijf keer per jaar gehad. Ik denk dat de angst om te falen me hiertoe drijft, maar ik ben blij dat HIJ altijd bereid is om met zoveel geduld contact met me op te nemen!
Is het niet prachtig hoe HIJ ons laat weten dat Hij op elke vraag let, ook al lijkt het misschien onzinnig? Ik hou van dat deel van de reis, omdat het mij dichter bij HEM brengt op een manier die me doet glimlachen en me geliefd laat voelen.
~ Anastasia Johnson