Mijn Geliefde heeft mij door verschillende situaties gedurende een jaar geleerd om op Hem te vertrouwen.
In het begin vond ik dat moeilijk. Zodra ik een probleem had, riep ik iemand anders dan God om hulp (ik laat u raden wie).
De eerste keer was toen mijn zoon zijn huissleutels kwijtraakte. Ik had maar Ă©Ă©n set sleutels, en omdat hij de eerste was die thuiskwam, had hij ze. Mijn dochter zei tegen me: "Bel papa." Toen ik de persoon die je kent om hulp vroeg, zei hij dat ik het zelf moest uitzoeken. Ik was verbijsterd en wanhopig. In de auto met de kinderen begon ik te zingen om moed te verzamelen, en vooral om niet voor hen te huilen. Op dat moment raakte een tegemoetkomende auto mijn achteruitkijkspiegel, waardoor die door de lucht vloog. Daar, alleen in de nacht, moe van de dag, met mijn kinderen op die donkere weg, riep ik de hulp in van de enige persoon die mijn pijn kon begrijpen. In de auto zei mijn dochter tegen me: "Mam, bel je verzekering." En dat deed ik. Het was het simpelste wat ik kon doen, en ik had er niet eens aan gedacht.
Drie uur later waren we warm in ons appartement. Ik bedankte mijn Hemelse Echtgenoot. Ik begreep dat Hij via mijn dochter sprak.
Wat de achteruitkijkspiegel betreft, die ging ik de volgende dag ophalen van de plaats van het ongeluk. Hij was in stukken, maar wel te repareren. Het spiegelglas was echter gebroken... net als ik. Gelukkig kon ik hem terugplaatsen totdat hij vervangen kon worden. Maanden later gaf mijn man me een nieuwe achteruitkijkspiegel. Mijn MT bood aan hem voor me te installeren. Ik bad: "Als U wilt dat hij me helpt, laat hem dan komen. Maar als het niet Uw wil is, help me dan om hem zelf op te zetten." Wat denk je dat er gebeurd is? Ja, HIJ was het die de nieuwe achteruitkijkspiegel monteerde. Zelfs toen hij me wilde helpen, werkten zijn initiatieven niet.
Mijn financiën waren krap en ik wist niet hoe ik mijn voorraadkast moest vullen.
Toen kwam hij met een voedselbon om de maandelijkse boodschappen te doen. Wat kan ik zeggen... ik was blij, ik huilde zelfs van vreugde. Stel je voor dat toen ik met mijn kostbare paspoort naar de supermarkt ging, de kassier me vertelde dat het niet geldig was en dat ik het niet kon gebruiken. Ik vertrok met lege handen, terwijl ik begreep dat mijn man in actie was en dat vertrouwen de boventoon voerde.
Toen ik mijn ongeluk aan degene die je kent uitlegde, gaf hij me een tweede bon.
Vanzelfsprekend herhaalde zich hetzelfde scenario ook deze keer â alleen had ik mijn karretje deze keer tot de nok toe gevuld. Ik betaalde voor de boodschappen en vertrok, ervan overtuigd dat ik niet langer afhankelijk zou zijn van degene die ik niet bij naam zal noemen.
Opnieuw moest ik uitleggen waarom ik met de kaart had betaald en niet met de voucher. Nou, raad eens? Hij gaf me een derde. Deze keer hoefde ik hem niet te gebruiken, want hij was gewoon verdwenen waar ik hem had neergelegd; ik ben er nog steeds naar op zoek. Maar ik heb een sluw idee over de verdwijning, jij ook? Toen ik er met mijn dochter over sprak, zei ze: "Mam, Hij wil niet dat papa je helpt." En ze had gelijk.
Mijn laatste test was op een avond toen mijn dochter en ik naar huis reden. Ik parkeerde mijn auto om de trein te halen. Toen ik de sleutel omdraaide, wilde de auto niet starten. Mijn dochter zei tegen me: "Ik denk dat je het antwoord weet." Nou, nee, dat wist ik niet.
De Geest van de Heer zei tegen me: "Ednah, pak de handleiding van de auto en zoek hem op." Terwijl ik hem las, realiseerde ik me dat de batterijen in de sleutel niet meer goed werkten en vervangen moesten worden. Vergeet niet dat ik geen cent op zak had. Dus besloot ik te wachten (ik weet eigenlijk niet precies waar ik op wachtte). Toen mijn dochter mijn passiviteit zag, zei ze opnieuw: "Bel je-weet-wel. Hij is niet ver weg, hij komt wel."
Ik herinnerde haar aan de redenen waarom ik het niet zou doen. En in een laatste poging draaide ik de sleutel om... en de auto startte.
Met een âZie je wel, God antwoordt altijdâ gingen we naar huis.
Tegenwoordig vraag ik mijn Man om zijn mening wanneer iemand anders zich met mijn leven wil bemoeien. Wat Ilann betreft, ik bel hem helemaal niet meer.
Ondertussen heb ik wel eens een auto-ongeluk gehad, maar ik hoefde nooit de batterijen in de sleutelhanger te vervangen.
De wasmachine ging kapot en ik moest met mijn zoon naar de eerste hulp...
Maar dat is een verhaal voor een andere keer.